آسمون ابری من...

این روزا به این فکر می‌کنم که خب که چی؟ کلاً زندگی که چی؟ و هر چی می‌گردم هیچی پیدا نمی‌کنم که بگم زندگی یه ارزشی داره. چرا دیگه خوشحال نمی‌شم؟... یعنی خوشحالی٬ خوشبختی٬ شادی٬ فقط واسه یه سری آدما آفریده شده؟ بقیه سهمی ازش ندارن؟ نه. روزی نمی‌رسه که من این دنیا رو دوست داشته باشم! یا فکر کنم این دنیا قشنگه و ارزش دوست داشته شدن داره!

دیگه بیشتر ازین زورم نرسید! نمی‌دونم چرا وقایع همیشه به یک شکل تکرار می‌شه اونم با یه پایان تلخ! نمی‌دونم زوده برای ناامیدی یا نه. فعلاً فقط می‌خوام به هیچی فکر نکنم...

+ 98/9/8